Thuis

En toen waren we weer thuis. Na een dag poetsen en boenen om het huis van Ab en Benita spic en span achter te laten, gingen we dinsdag met de Skytrain naar het vliegveld van Vancouver. Daarvandaan vlogen we met West Jet in vijf kwartier naar Calgary, waar we om 18.15 plaatselijke tijd arriveerden. Met een gratis shuttlebus werden we naar het Super 8 Calgary Airport Hotel gebracht: een prima accommodatie.

De volgende dag hadden we alle tijd: uitgebreid ontbijten, op ons gemak naar het vliegveld, daar proberen vast wat in het voren te slapen en een laatste Caramel Frappucino nuttigen.

Om 15.20 uur vlogen we met de KLM maar Schiphol, waar we na een vlucht van acht-en-een-half uur op donderdagmorgen om 8 uur aankwamen. Vervolgens met de trein naar Nijkerk waar Annerieke ons met de auto stond op te wachten.

Nu zijn we weer thuis. Eerst de jetlag wegwerken, en dan weer aan de slag met alles wat hier op ons bord ligt. We kijken terug op een onvergetelijke vakantie!

Service Sunday

Zondag was het in Fleetwoord Christian Reformed Church de jaarlijkse Service Sunday: na een korte dienst van een half uur – met als centrale tekst Gal. 6: 10: 'Laten we voor iedereen het goede doen' - gingen gemeenteleden aan de slag in de buurt met activiteiten waarvoor ze zich in de weken daarvoor hadden opgegeven. Onder het motto ‘We love our neighbourhood’ werd er graffiti verwijderd, onkruid gewied, werden bedreigende en schadelijke planten uit diverse parken verwijderd, fietsen van buurtbewoners gerepareerd en werd er gewassen en schoongemaakt in een verzorgingstehuis. Wij deden mee met het verwijderen van afval langs 160th Street, de straat waar de kerk staat: op zijn Rotterdams 'anpikkelateur' spelen.

 Na afloop was er een BBQ voor alle deelnemers en voor wie er maar wilde mee-eten.

Vandaag, maandag, maken we het huis aan kant en na morgen de laatste was gedraaid te hebben, vertrekken we met de Skytrain naar het vliegveld. We vliegen eerst naar Calgary. Daar moeten we door een fout die ik bij het boeken gemaakt heb, een dag en een nacht blijven voor we woensdagmiddag de vlucht naar Nederland kunnen pakken. Donderdagmorgen hopen we om 8.15 uur op Schiphol te arriveren en zit deze supervakantie er weer op.

Terug naar Surrey

Vrijdag 1 juni reden we terug naar Vancouver (beter gezegd, naar Surrey) voor onze laatste drie dagen Canada. Zaterdag uiterlijk 12 uur moet de camper worden ingeleverd. Bij het verlaten van de camping wilde Ineke toch graag ook nog even met de camper rijden. Dat heeft ze verder deze vakantie tot haar spijt niet kunnen doen, omdat haar rijbewijs nog in Nijkerk ligt. Maar op de stille weg van de camping naar boven durfden we het risico wel te nemen.

We reden terug naar Kelowna, waar we de plaatselijke Dorcaswinkel bezochten.

Daarna gingen we de snelweg op naar Merritt en vervolgens de Coquihalla Highway (dat is hier echt een 'hoge weg', omdat hij hoog door de bergen loopt) naar Vancouver. In het begin was het redelijk weer, maar in de loop van de rit van 400 km begon het te hozen en dat hield pas vlak voor Chilliwack weer op. Het was echt boos, gevaarlijk weer en we waren blij dat we er, langzaam rijdend, heelhuids doorheen kwamen.

In Chilliwack doken we een restaurant in en in de eerste de beste krant die we daar tegen kwamen, stonden maar liefst drie overlijdensberichten van mensen die in Nederland geboren waren: Wester, Bisschop-van Oosterom en Vermeer. In Kelowna kwamen we eerder op de dag trouwens het Veendampark tegen en ook restaurant De Dutch. Nederland is hier nooit ver weg.

Tenslotte op verzoek nog een paar foto’s van de binnenklant van onze riante camper.

Zaterdagmorgen hebben we na 1045 km de camper zonder ook maar één krasje weer ingeleverd bij Traveland in Langley.

Kalamalka Lake

We lopen wat achter met het blog, omdat er afgelopen week weinig internetmogelijkheden waren. Op dinsdag 29 mei vertrokken we van Okanagan Lake voor een rit van zo’n 100 km via Kewlona naar de camping in Kekuli Beach Provincial Park, zo’n 10 km ten zuiden van Vernon. De camping ligt aan Kalamalka Lake, volgens kenners het mooiste meer in de Okanagan Valley, waarvan het water zomers door het effect van de zon op de leistenen bodem van het meer turquoise kleurt.

De camping ligt schitterend tegen de heuvel  en vanaf elke plek, ook vanaf de onze, vrij bovenaan, heb je zicht op het meer.

Hier hebben we drie dagen luierend doorgebracht: lezend, wandelend etc. Het was prachtig meer, zo zelfs dat we voor het eerst het zonnescherm hebben gebruikt. En met de slideout uit hadden we binnen wat meer ruimte.

En elke avond ging het vuur aan: voor het eten, de gezelligheid en de warmte.

Het stikte op de camping van de marmotten. Omdat ze razendsnel weg schieten, als ze mensen ruiken of horen, ging er veel tijd heen met het besluipen voor een goede foto.

Okanagan Lake

We zijn zondagmorgen na het ontbijt en de koffie

de Okanagan Vally (spreek uit: Ookenéggun, met accent op de derde lettergreep) ingetrokken, richting het Noorden. Langs de weg is het aan één stuk door wijngaard, boomgaard, wijngaard, boomgaard en ga zo maar door. Alle Canadese wijn en een groot deel van de Canadese fruitproductie komt uit deze 180 km lange vallei die vaak warm en zonovergoten is. Dorpen hebben hier veelzeggende namen als Summerland en Peachland. En het ene na het andere wijnhuis nodigt je uit om te komen proeven. Helaas rijden we net te snel langs de Winery 'Church and State'. Benieuwd wat dat voor wijn is!

Ja, en het wordt verder een saai verhaal, want het gaat weer over een mooie plek aan een meer. We hebben de camper neergezet op de camping van Okanagan Lake Provincial Park en opnieuw op ‘a marvelous spot’.

Zondagavond hebben we de Pinksterdienst van onze thuiskerk beluisterd, nadat we die onderweg via internet hadden gedownload. Prachtig toch dat dat kan. Henk van der Velde preekte over ‘Meer van de Geest’: ‘God heeft ons niet meer van Zijn Geest te geven, maar wij kunnen wel meer ontvangen aan vervulling met en vernieuwing door de Geest’. Amen!

Maandag zijn we het grootste deel van de dag op de camping gebleven. Op een gegeven moment raakte ik aan de praat met een paar Canadezen hier uit de buurt. En jawel: ‘Ik ben Silvia (vroeger Sjoukje) Terpstra en ik ben geboren in Murmerwoude in Friesland’.  Zoals een paar dagen terug na mijn goed afgelopen val twee voorbijlopende wandelaars vroegen, of alles OK was en bleek dat zij een Vanderspek is van de Rottekade in Rotterdam. Canadezen met Nederlandse wortels, je struikelt er hier bijna over.

Osoyoos Lake

Op vrijdag 25 mei vertrekken we rond half elf via Highway 3 richting Keremeos.

Keremeos is synoniem met fruit. Je vindt er talloze boomgaarden, waar appels, peren, perziken, kersen en abrikozen groeien. 

En de hoofdweg wordt omzoomd door tientallen fruitkramen.

In Keremeos bellen we via Skype met Annerieke die vandaag haar 39^e verjaardag viert. Annerieke, we love you. We denken in deze dagen ook aan onze vriend Wim Bakker, nu het twee jaar geleden is dat Sisca stierf. 

Na Keremeos wordt het landschap droger en dorder. We naderen Osoyoos: volgens de gidsen de droogste en warmste plek van Canada met de meeste zonuren en de minste regendagen. Vandaag moeten we het overigens doen met een mix van zon en wolken en een paar regenspatjes.

Als we bij Haynes Point Campground zijn aangekomen, blijkt die vol te zijn. Alle plaatsen zijn voor het weekend gereserveerd. Wij mogen op de Overflow Area staan midden op de smalle strook land die als een vinger Osoyoos Lake in steekt. Het is een moordplek – volgens veel voorbij lopende campinggasten ‘a marvelous spot with the best view of the campground’ - waar we naar twee kanten uitzicht hebben op het meer. Aan de ene kant richting Canada, aan de andere kant is het na 200 meter Amerikaans grondgebied. De grens loopt dwars over het meer.

Ineke gaat voelen hoe warm het water is in dit ‘warmest lake of Canada’: kan ik morgenochtend erin zwemmen in plaats van te douchen? 

Nee dus, nog veel te koud. Als ze uit het water omhoog klimt, help ik haar omhoog over de stenen. Maar doordat ik slippers draag, glijd ik uit (anderhalve meter naar beneden) en kom ik languit op de stenen en in de struiken terecht. Gelukkig heb ik niets gebroken en kom ik er met een stek schaafwonden en een gescheurde (oude) broek vanaf. Sorry, no foto’s. Het fototoestel zat in mijn zak …

We genieten 's avonds na het eten van de langzaam ondergaande zon en van het compleet andere licht dat daardoor op het meer schijnt.

Na het ontbijt de volgende morgen

komt de campinghost langs met de mededeling dat er op de camping een plek is vrij gekomen. Daar verkassen we vervolgens heen. Opnieuw, a marvelous spot, nu met privéstrand, tafel en firepit. Daar houden we het de rest van de dag moeiteloos uit.